Βρισκόμαστε στα μέσα του καλοκαιριού και ο νους μου τρέχει για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μου κυρία Ώστεν. Στην περσινή καλοκαιρινή ανάρτηση μιλήσαμε για τις εξορμήσεις στα διάφορα παράκτια θέρετρα και το "τελετουργικό" του θαλάσσιου μπάνιου την εποχή της Αντιβασιλείας. Οι πιο ευκατάστατοι τους θερινούς μήνες τους περνούσαν συνήθως στις εξοχικές τους επαύλεις μακριά από τη δυσοσμία της πόλης. Πως όμως κάποιος που δεν είχε τα μέσα ή τη διάθεση να ταξιδέψει στις ακτές και τις εξοχές της Αγγλίας αντιμετώπιζε το ζεστό καλοκαίρι σε μια εποχή που τα αιρκοντίσιον και οι ανεμιστήρες ήταν απλά ένα όνειρο θερινής νυκτός;
Εκτός από τη διαδεδομένη χρήση της βεντάλιας (τόσο για τις κυρίες όσο και για τους κυρίους) δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα σπίτια εκείνη την εποχή ήταν ψηλοτάβανα, πράγμα που επέτρεπε στον ζεστό αέρα να ανεβαίνει προς τα πάνω, και επίσης είχαν χοντρούς τοίχους που κρατούσαν την ψύξη στο εσωτερικό (ιδίως στα υπόγεια) σε υποφερτά επίπεδα. Στις αποικίες και σε πιο "εξωτικά" κλίματα υπήρχαν ειδικές βεντάλιες στην οροφή που κινούσαν οι λακέδες τραβώντας ένα κορδόνι.
"Παγωτιέρα", περ. 1790.
Μεγάλα κομμάτια πάγου μεταφέρονταν κατά τη διάρκεια του χειμώνα από τους παγωμένους ορεινούς ποταμούς και αποθηκεύονταν σε ειδικά πέτρινα κτίσματα-ψυγεία, που βρίσκονταν είτε στις πλαγιές λόφων είτε υπογείως με προσανατολισμό το βορρά. Ο πάγος μπορούσε σε κατάλληλες συνθήκες να διατηρηθεί μέχρι και δύο χρόνια! Τον πάγο αυτόν τον χρησιμοποιούσαν το καλοκαίρι για να σμιλέψουν περίτεχνα γλυπτά, να καταψύξουν τα ηδύποτα που σέρβιραν στα διάφορα γεύματα και στους χορούς αλλά και για να φτιάξουν παγωτό! Μια λιχουδιά που μόνοι οι πιο εύποροι μπορούσαν εκείνες τις μέρες να απολαύσουν αγοράζοντάς το ή απλά βάζοντας τους μάγειρούς τους να το κάνουν.
Από την αλληλογραφία της Τζέην Ώστεν γνωρίζουμε πως το απολάμβανε συχνά σε δείπνα φίλων και συγγενών. Την περίοδο εκείνη αν και οι τεχνικές της κατάψυξης δεν ήταν και οι καλύτερες εντούτοις η φαντασία των ζαχαροπλαστών οργίαζε αφού πειραματίζονταν με διάφορες γεύσεις και υλικά (ακόμα και με τυρί...). Η κομψότητα στην επίδειξη των λιχουδιών αυτών ήταν επίσης δεδομένη. Έτσι τα παγωτά τα σέρβιραν συνήθως δίνοντας τους και εξεζητημένες μορφές.
Ó Αλέξανδρος Κεφαλάς 2014
Στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως το Λονδίνο, το Μπαθ & το Μπράιτον, υπήρχαν και τα λεγόμενα ice houses όπου κάποιος μπορούσε να καθίσει και να παραγγείλει ένα δροσερό παγωτό ή μια κρύα λεμονάδα. Όχι κι άσχημα, αν αναλογισθεί κανείς πως μιλάμε για την Αγγλία διακόσια χρόνια πριν που το καλοκαίρι δε διαρκούσε και πολύ ή τουλάχιστον δε σημειώνονταν οι υψηλές θερμοκρασίες της Μεσογείου.
Καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού!
